Toppgígur Eyjafjallajökuls svona leit hann út á sumardegi fyrsta 1997!

Þreytist aldrei á að ylja mér við minningar um jökla- og vetrarferðir fyrir aldamót!

Á þessum árum var notast við Garmin staðsetningartæki, tengda við fartölvu.  Einar Kjartansson vísindamaðurinn í hópnum hafði skrifað forrit sem skráði leiðina niður, þannig að ávallt var hægt að keyra eftir tölvuskjá  ef veðurofsinn blindaði sýn.  Þetta kort er teiknað eftir hnitunum sem skráð voru í fjölmörgum jöklaferðum á þessum árum.  Vatnajökull var vinsælastur, Langjökull líka, en Eyjafjalla- og Mýrdalsjökull voru trakkaðir nokkrum sinnum.

Við vorum hálfgert "slyddujeppagengi", á 36 tommum, þó fjárinn (ég)  hafi látið undan stöðugum þrýstingi, og fallist á að "fjárfesta" í 38 tommum þegar nær dróg aldamótum. 

Eyjafjallajökull var dagsferð, skemmtileg áskorun, hábrekkan flughál  undan brakandi sólbráð.

Á sumardaginn fyrsta 1997 var lagt á toppinn.

 

Þegar hápunkti var náð, blasti þessi hraukur við. 

Söguleg ferð af því að dóttla var að stíga fæti fyrsta sinn á jökul, þá rúmlega 6 ára, og auðvitað fór hún alla leið upp á blátoppinn, sem nú gæti gosið eins og fréttin greinir frá.

 Rauðbrúnaþústin undir hrauknum er Gutti okkar, víðförull jöklahundur sem þótti

líka æsandi að benda á rjúpur.  Sá gat nú tekið standinn á blessaðar

rjúpurnar.

 

 

 

Þessi mynd er tekin af slyddujeppa á Eyjafjallajökli, með frábært útsýni til Vestmannaeyja.

Gos í toppgígnum ekki útilokað

Point Roberts

Þegar landamæri Kanada og Bandaríkjanna voru ákveðin, mætti halda að notast hefði verið við gamla reglustiku.  Á endanum á reglustikunni var búið að naga pínulítið skarð. 

Þannig mætti hugsa sér að pínulitli bærinn Point Roberts hafi lent Bandaríkjamegin, þrátt fyrir að vera innan Kanada.

Þessi litli bær með innan við 1000 íbúa á sér langa sögu, þarna voru stundaðar fiskveiðar og sjósókn, en er nú nokkurs konar frístundarbær fjarri skarkala stórborgarinnar Vancouver í bresku Kolumbíu.

Til þess að komast inn í bæinn, sem er á stærð við Seltjarnarnes,  þarf maður að fara í gegnum landamærastöð, þar sem ábúðafullir landamæraverðir, spyrja um erindi og tilgang, skoða og skanna vegabréf. 

Á fögrum haustdegi í gær fórum við í bíltúr í bæinn.  Langaði alltaf að kíkja á gamlan kirkjugarð sem þar er, því sagan hermir að þessi bær hafi verið þaulsetinn af hraustum Vestur-Íslendingum sem stunduðu sjósókn og undu vel við sinn hag upp úr síðustu aldamótum.

Löbbuðum inn í friðsælan kirkjugarðinn.  Ekki var mikið um legsteina þar en þó var nokkuð stór klasi af fallegum steinum í regulegri röð vinstra megin í garðinum.  Þarna mátti sjá legstaði alíslensks fólks, ættargrafreiti sem enn eru í notkun.

Neðarlega í garðinum blasti við nýlegur bikasvartur fallegur steinn, með íslenska fánanum og fölnaðri rauðri rós.   Auðvitað hafði Vigdís forseti verið þarna á ferð fyrir rúmum 20 árum. 

Saknaðartilfinning greip mig, ég sakna Vigdísar sem forseta og fyrir allt sem hún stóð fyrir.

 

Flestir þessara hraustu Íslendinga lifðu í hárri elli.  Þarna mátti sjá Thorsteinson fjölskylduna;  Steini 1895-1942, Árna 1898-1971, G.Dagmar 1906-1983, Oddnýju 1867-1942, Þórð 1877-1958 og Steinunni konu hans 1876-1959 og Isak sem barðist í seinni heimstyrjöldinni 1916-1995  Lauga og Ellu 1905-1994 Sölva Sölvason 1864-1951 Swansson fjölskylduna,  Simundson fjölskylduna og fleiri og fleiri.

 

Í Point Roberts er ekki mikið um verslun og viðskipti.  Aðallega er það benzínið sem freistar skattpínda Kanadamenn en líterinn þar kostar 90 cent, eða  20% minna en hinum megin við götuna í Kanada.

Skemmtilegur og fallegur dagur við Kyrrahafsströnd að vitja látinna forfeðra sem fórnuðu öllu til að leita betri lífsskilyrða  fyrir sig og fjölskyldur sínar,  langt fjarri heimaslóðum.